Bewegen bij kanker betekent (opnieuw) ontdekken wat je lichaam aan kan en om leren gaan met wat je lichaam niet meer kan.
Vermoeidheidsklachten
Veel kankerpatiënten hebben last van vermoeidheidsklachten. Voor sommige patiënten geldt dat die klachten zelfs na twee jaar nog aanhouden. Hoewel het voor de hand ligt de oorzaak voor de vermoeidheid te koppelen aan de behandelingen (bestraling, operatie, chemo, hormoontherapie) en aan de stress die gepaard gaat met het leren leven met de diagnose (onderzoek naar de oorzaken van aanhoudende vermoeidheid loopt nog), is er ook een verband met hoe je met jezelf en je lichaam omgaat als die vermoeidheidsklachten er eenmaal zijn. Afname van het fysiek functioneren of inactiviteit kunnen de vermoeidheid in stand houden. Andere mogelijke oorzaken zijn pijn, emotionele distress, een verstoord slaappatroon, bloedarmoede, een slecht voedingspatroon en bijkomende aandoeningen. (Bron: Tegenkracht)
Gewrichtsklachten door hormoontherapie
Een ander gevolg van je behandelingen dat het moeilijk kan maken om te blijven bewegen, zijn gewrichtsklachten door hormoontherapie: duidelijk waarneembare pijn en stijfheid in de gewrichten zonder afwijkende bevindingen bij lichamelijk onderzoek. Pijn in handen, knieën, heupen, enkels of voeten. Ochtendstijfheid langer dan een uur is hierbij opvallend. (Bron: Oofu)
Snel buiten adem of duizelig
Door chemotherapie kan het hemoglobinegehalte in het bloed lager worden. Daardoor verlaagt de zuurstoftransportcapaciteit van het bloed. Dit kan duizeligheid veroorzaken. Als je in de buik, bij het hart of bij de longen geopereerd bent, kan dit de middenrifspier tijdelijk beperken in het vrij ademhalen. Tot slot kan bestraling tot littekenweefsel leiden dat de werking van de longen of het hart aantast. Praat hierover met je arts en oncologisch fysiotherapeut, zodat je weet wat op jou van toepassing is.
Hyperbewust of juist niet
Een veelvoorkomende reactie op pijn of stress in je lijf is dat je hyperalert wordt op wat er in je lichaam gebeurt. Je bent je werkelijk overal bewust van. Dat is niet erg handig als je weer klachtenvrij wilt worden, want je focust je daardoor ook op klachten die helemaal niet ernstig zijn en die je vroeger niet had opgemerkt. Het tegenovergestelde van hyperbewuste waarneming heet dissociëren: je lichaam juist volledig negeren. Dit komt ongeveer even vaak voor. Ook dissociëren is een hindernis die je hebt te overwinnen als je gaat bewegen bij kanker. Want hoe kun je op maat opbouwen als je je grenzen niet waarneemt?
