Het is echt niet zo gek dat je in de war raakt door je kankerdiagnose. Niet alleen de ziekte zelf en wat de behandelingen van je vragen, maar ook het omgaan met je omgeving, de impact op je leven en alle onhandigheid van iedereen die het goed bedoelt: het is één grote wirwar waar je in verdwaald kunt raken. Zeker als je dat combineert met voluit genieten van de mooie momenten, heb je het gevoel dat je voortdurend heen en weer geslingerd wordt in gebeurtenissen, emoties en copingsmechanismen. En dat zou je graag een stukje relaxter willen. En een beetje minder somber.
Onderdeel van 'kanker'
Maak jij als het over jezelf en kanker gaat ook die denkfout? Vind jij ook dat je meer grip zou moeten hebben? Niet steeds zo heen en weer geslingerd worden? Een beetje stabieler? Meer in balans? Je reacties onder controle? Dat dat rotgevoel hooguit even, maar zeker niet vaak aanwezig mag zijn? Wat raar eigenlijk. Net zoals 'kanker' niet uit één slecht moment bestaat, besta jij niet uit één reactie. Je bestaat uit een heleboel reacties. Per moment anders. De ene keer wel effectief, de andere keer maak je er door wat je doet een hopeloos drama van. Af en toe somber zijn door kanker. Of zo goed als de hele tijd. Het hoort erbij. Doordat je dat slechte gevoel probeert te bestrijden, maak je het veel te belangrijk. Straks heb je niet eens meer in de gaten dat die andere momenten er ook zijn. Zo bang voor die twee loopings, dat je in de rij bij de Efteling helemaal niet mee krijgt hoe gezellig het is om samen met je vrienden buiten in de zon te zijn.
Twee kanten van dezelfde medaille
Het is ook een vreselijk gevoel. Dat down voelen. Als vluchten, vechten of bevriezen niet helpt en je moet toegeven. Je bent zo bang dat het nooit meer over gaat. Straks 'laat je braaf los' en blijf je je eeuwig zo voelen. Eindeloos lijkt dat gevoel. Het is zo zonde van je energie en je tijd. Veel patiënten vinden het extra frustrerend dat ze zich zo vaak down voelen. Juist omdat hun ziekte hen heeft geleerd dat elk moment telt. Als je weet dat niets je vanzelfsprekend gegeven wordt en dat jij degene bent die het leuk moet maken. Wat zit je daar dan down te zijn? Je bent echt niet de enige als je dat denkt. Maar ook niet de enige die zichzelf daar lang niet altijd mee helpt. Kanker is nu eenmaal een hele nare ziekte en al dat nare moet ook verwerkt worden. Soms moet je ook gewoon somber zijn, om daarna weer blij te kunnen zijn.
Grote hoogtes, diepe dalen
Een laatste factor die van invloed zou kunnen zijn is best wel een gemene. Door kanker leer je wat je belangrijk vindt in het leven. Je gevoel van zingeving verandert. Je gaat dingen anders waarderen. Dat maakt je bewuster. Zoveel bewuster. Van wat er toe doet. Van wat goed voor je is. Van waar je meer van wilt. Maar dat maakt je ook bewuster van wat je niet wilt. Van wat je zonde van je tijd vindt. Van wat je energie niet waard zou moeten zijn. Wat je liever zou vermijden. De momenten dat het er wel is, beleef je daardoor als veel positiever. Maar is het dan niet logisch dat je de momenten dat het er niet is, daardoor ook als veel negatiever ervaart? Dingen zijn nu eenmaal niet zwart-wit. Alles heeft een schaduwkant. Ook de 'kankerbonus' van inzien wat echt belangrijk is in het leven. De keerzijde van dat gevoel is dat je ook een plek moet geven aan de dingen van het leven waar je het nut of belang niet meer zo van in ziet. En dat gevoel verdraag je dan ook ineens een stuk slechter.
