De geheugen- en concentratieproblemen en de vermoeidheidsklachten waar je mee kampt, kunnen behoorlijk impact hebben op je privéleven, je sociale contacten en je werk. Om uit te kunnen leggen dat je er niets aan kunt doen, het zelf ook graag anders zou willen, en te kunnen onderzoeken welke oplossingen ervoor te bedenken zijn, is het belangrijk dat je erover durft te praten.
Over je klachten praten op je werk
Veel patiënten durven op hun werk niet goed over chemobreinklachten te praten. Doordat ze niet goed begrijpen wat er aan de hand is en uit angst dat de klachten nooit overgaan. Ze zijn bang dat hun werkgever hier geen begrip voor op zal kunnen brengen. Ze willen geen last zijn voor collega’s bijvoorbeeld, schamen zich voor ‘domme’ fouten of onhandigheid, of leven in de angst erdoor hun baan kwijt te raken. Daarnaast is het verleidelijk er niet over te willen praten, omdat het ook voor jezelf confronterend is. Je wilt immers graag zo snel mogelijk weer gewoon verder kunnen met je leven.
Onnodig taboe
Dat taboe is niet handig. Praten over de klachten die je hebt is nodig. Om wat aan de klachten te kunnen doen, is het belangrijk om je bewust te zijn van wat het effect van die klachten precies is. En daar kom je in je eentje niet achter. Door erover te zwijgen blijven je klachten onzichtbaar en je angst ervoor ook. Wie weet is het wel heel makkelijk te verhelpen door een kleine aanpassing in je werk, en loop jij je er onnodig druk over te maken.
Maak het niet erger
Gelukkig wordt er steeds vaker aandacht gevraagd voor kanker op de werkvloer, juíst om het taboe te doorbreken. Er zijn steeds meer mensen die kanker overleven en gewoon weer aan het werk gaan of blijven. Om ervoor te zorgen dat de invloed van de klachten op je werk en functioneren zo klein mogelijk kunnen worden, is het belangrijk de klachten te durven bespreken. Immers:
1. die angst, schaamte en dat schuldgevoel leiden misschien wel tot versterking van de klachten. Je aandacht en concentratie gaat erin zitten, en je kunt je energie wel voor wat beters gebruiken;
2. je weet helemaal niet wat anderen over je denken en je ontneemt de mensen om je heen de kans je te helpen;
3. wie weet laat je wel steken vallen waar je je niet bewust van bent (en waar wat aan te doen is);
4. chemobreinklachten zijn aan de buitenkant niet te zien. Dat je na het einde van je behandelingen alles behalve weer de oude bent, is iets wat je uit moet leggen, als je wilt dat een ander rekening met je houdt. Dit is een lastig punt, want als mensen niet weten wat er met je aan de hand is, is hun verdraagzaamheid kleiner: je bent immers al zo'n tijd ziek en de ziekenhuisperiode ligt achter je, zij willen net als jij dat het over is. Juist omdat je afwezigheid of aangepaste werk al zo lang duurt, hoop je dat het niet nodig is om duidelijk te moeten maken dat je nog niet beter bent. Maar dat is niet terecht: je hèbt deze klachten, je bènt nog niet beter. Dus je zult het wel moeten zeggen om de gevolgen daarvan te kunnen bespreken;
5. je kunt er niets aan doen dat je die klachten hebt;
6. tot slot, de allerbelangrijkste reden: omdat bewust met deze klachten omgaan, is wat er nodig is om er minder last van te gaan hebben.
